جلال الدین محمد بن اسعد دوانی از فیلسوفان و متکلمان بزرگ مکتب شیراز در سال 830 هـ.ق در «دوان» از توابع کازرون به دنیا آمد. وی کسب علم و دانش را نزد پدر خود سعد الدین صدیقی دوانی که از شاگردان میر سید شریف جرجانی بود، آغاز کرد و سپس از محضر بزرگان آن دوره برای تحصیل مراتب عالیه بهره برد. (3)
دوانی در دوره ی حدوداً هفتاد ساله ی (830-908 هـ . ق) زندگی خود تألیفات، آثار و رسائل علمی فراوان را از خود برجای گذاشت که تعداد آنها را بیش از نود اثر ذکر کرده اند (4)، اما آنچه موجب شهرت و امتیاز و برجستگی شخصیت وی می گردد، استقلال فکری، نوآوری و خلاقیت اوست، نه کثرت تصانیف و فراوانی تألیفات او.
دوانی در فلسفه و منطق دارای آراء و اندیشه های بدیعی است، (5) که حاکی از توان فکری و دقت نظر اوست. وی در اخلاق نیز کتاب مبسوطی به نام لوامع الاشراق فی مکارم الأخلاق معروف به اخلاق جلالی دارد که در آن بصورت مفصل با تیزبینی و دقتی خاص به مباحث اخلاقی و موضوعات و مسائل مربوط به آن پرداخته است، ضمن آنکه رساله های متعددی نیز در باب موضوعات خاص اخلاقی نگاشته است.