درباره احمد بن علی البونی
ابوالعباس احمد بن علی بن یوسف قُرَشی البونی (مرگ پس از ۶۲۷ق/۱۲۳۰م) معروف به احمد بن علی البونی، ملقب به محیی‌الدین، تقی‌الدین و شرف‌الدین، نویسنده سده هفتم ه.ق. از اهالی بندر بونه (عنابه کنونی) در کشور الجزایر و از اکابر و دانشمندان علوم غریبه بوده است. او و پدرش چون به تجارت پنبه اشتغال داشتند.
مشهور است که او پیرو هیچ‌یک از مذاهب اربعه اهل سنت نبوده است. او به حدی در علوم غریبه پیش رفته بود که حتی به اورادی که عیسی با آن مردگان را زنده می‌کرد دست یافته بود.
از تحصیل او اطلاع چندانی در دست نیست، ولی ابوعبدالله قرشی و ابوالحسن حَرالّی از استادان او و ابن‌سبعین از شاگردانش بوده‌اند.
از مهمترین آثار احمد بن علی البونی به موارد زیر اشاره می‌گردد:
اللمعة النورانیة فی الاوراد الربانیة
الاصول و الضوابط المحکمة
الجلجلوتیة الکبری
بغیة المشتاق فی معرفة وضع الاوفاق
شرح البرهتیة (مشهور به شرح العهد القدیم)
چهار اثر اخیر در یک جلد با عنوان «منبع اصول الحکمة» چاپ شده‌است.
او در طلب حدیث شریف بسیار کوشید، از این رو کتابها و جزءهای بی شماری شنید و برای آموختن و شنیدن سخنان بسیاری از حافظان و علما به سفر رفت و احادیث شریف و علوم آن نه تنها درس او بود، بلکه به فراگیری فقه پرداخت. دستور زبان، تاریخ و علم رجال. او همچنین به خاطر تألیفاتش، به ویژه شرح موطة امام مالک و صحیح بخاری رحمة الله علیه، مشهور است.
از احمد بن علی البونی بیش از ۴۰ کتاب در علوم اوفاق، اعداد، حروف، جفر، طلسمات و… به جا مانده است. به طوری که آثار او جای آثار غزالی و ابن عربی و حکیم مجریطی را در این رشته ها در بین دانش پژوهان گرفتند. تأثیر پذیری او از عناصر سریانی و عبری و ایرانی و یونانی در آثارش مشهود است. تأثیر عناصر ایرانی نیز بر آثار البونی از آنجا که وی برای نخستین بار الفبا را با در شمار آوردن ۴ حرف «گ، چ، پ، ژ»، ۳۲ حرف دانسته است که در آغاز آفرینش توسط پروردگار به حضرت آدم (ع) آموخته شده است.
وی سرانجام در قاهره درگذشت و درگورستان قرافه به خاک سپرده شد.
