رمان زهار اثر آرزو نامداری
کسی آب برایم نمی ریخت، کسی سر و روی عرق کرده ام را باد نمی زد.کنارم نمی ماند تا کابوسم تمام شود، همان روزهایی که ته بدبختی هایم می رسید به اذیت های دم غروب آق بابا…اشک هایی که برای تنهایی ام می ریختم. به قول مادرجان، صد رحمت به آن روزها.چقدر خوشبخت بوده ام و نمی دانستم، با وجود یتیم بودن، سربار بودن، طفیلی و بی ارزش بودنم، چقدر خوشبخت بودم و نمی دانستم.چشم های او چگونه من را در این گرداب هولناک انداختند؟ لعنت به او…نفرین به نگاهش، به دست هایی که تنم را به آرامششان معتاد کردند.به او و به روزی که دیدمش، کسی نیست مرا از این کابوس نجات دهد؟موجودات ریز ساحل، پاهایم را می گزند و من فقط به موج های سیاهی که از رو به رو می آیند نگاه می کنم. ماسه ها با هر موج کوچکی که می آید جابه جا می شوند.او دیگر نیست، رفته…حالا حتی دیگر در آن ویلای بزرگ و درندشت هم زندانی نیستم، آخرش شد آنچه که آق بابا از آن می ترسید.دیگر ناموسی برایش نمانده بود که از آن محافظت کند، من همان طفیلی بی ارزش یتیم هستم که او از من و…
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.